Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Właśnie skończyłam czytać powieść Michała Łowicza „Kandydat w imię zasad” i mam pewien dysonans. Lubię czytać powieści kryminalne, szczególnie polskich autorów i ta książka do pewnego momentu jest interesująca. Kilkanaście lat wcześniej w czasie pełnienia służby, w dziwnych okolicznościach, zginął policjant. Obecnie jego syn, Witek Chaus chce wstąpić do policji, aby m.in. wyjaśnić sprawę śmierci ojca. Ktoś za wszelką cenę próbuje do tego nie dopuścić. W sprawę jest zamieszana była partnerka Chausa-ojca - Brona, od kilkunastu lat funkcjonariuszka Biura Spraw Wewnętrznych, czyli „policji w policji”, które zajmuję się zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości popełnianej przez policjantów i pracowników Policji. Autor ma niewątpliwe dobry warsztat literacki. Natomiast coś mi „zgrzyta” w przedstawionej nam historii kryminalnej, co mnie tym bardziej dziwi, że jak czytamy na okładce książki, autor jest psychologiem policyjnym. Zakładam więc, że powinien mieć pojęcie o służbie w policji. Przeciętny czytelnik nie zna kryteriów przyjęcia do pracy w Biurze Spraw Wewnętrznych Policji, ale chyba sprawdza się dokładnie takich ludzi. Poza tym owa policjantka z dużym stażem, trzyma od kilkunastu lat w swoim mieszkaniu narzędzie zbrodni ? No, błagam. Nie wiem, czy zabrakło czasu lub pomysłu na intrygę kryminalną, czy jest to wiara, że czytelnik kryminału nie jest zbyt inteligentny i można mu wszystko „sprzedać”. Także szkoda, ponieważ książka miała potencjał, ale wg mnie, jest niedopracowana, takie jest moje subiektywne odczucie po jej lekturze. Mam nadzieję, że inne książki Michała Łowicza są lepsze.