Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prezentowana czytelnikowi publikacja należy do kategorii tych w których autorzy próbowali odpowiedzieć na nurtujące ludzi pytanie: jak będzie wyglądała przyszłość? Fritz Baade, niemiecki uczony i członek SPD, podjął w 1960 r. tą próbę wynikiem której było ukazanie się powyższej pozycji. W roku 1964 książka, w wersji rozszerzonej, została wydana ponownie, a rok później ukazał się polski przekład. Sam autor nie doczekał tytułowego roku 2000 umierając w 1974. Sama książka wbrew tytułowi nie jest opowieścią o roku 2000 i o tym jak będzie wyglądał świat. Jest to raczej opowieść współczesna gdzie autor stara się wyciągnąć najprawdopodobniejsze przypuszczenia co do rozwoju świata w perspektywie lat brakujących do końca XX wieku. Przy czym główny nacisk położony jest na sprawy ekonomiczne (zwłaszcza na rolnictwo którym zawodowo autor się zajmował). I tak praca skupia się na tym o ile wzrośnie liczba ludności do końca XX wieku, jakie będą możliwości jej wykarmienia przez poszczególne państwa/bloki świata, jak rozwinie się wydobycie podstawowych surowców oraz z czego będzie wytwarzana energia i co to zmieni w relacjach między poszczególnymi blokami politycznymi. Książka, jak przystało na czas jej powstania, jest pełna odniesień do rozgrywającej się rywalizacji między krajami kapitalistycznymi, a komunistycznymi. Sam autor, choć socjalista, jest zwolennikiem systemu zachodniego, ale zarazem patrzy na rywalizację z pesymizmem. Według niego świat podzielony na dwa bloki rywalizuje o tzw. państwa rozwijające się i perspektywy dla świata zachodniego nie są w tej walce optymistyczne. Ciekawe jest to, że Baade widząc wszystkie wady zachodu i jego rozwoju zarazem nie dostrzega ich u strony przeciwnej. Dla niego blok komunistyczny to, po śmierci Stalina, oaza spokoju i wzrastającego dobrobytu. Stawia znak równości między prywatnym rolnictwem, a skolektywizowanym nie dostrzegając w ogóle niewydolności tego ostatniego i jego przymusowego charakteru (argument użyty przez autora, że chłopi radzieccy zaakceptowali kolektywizację bowiem nie udało się Niemcom w czasie walk z ZSRR przywrócić prywatnej własność, a po odwojowaniu tych ziem przez ZSRR szybko wróciły kołchozy i sowchozy jest po prostu niepoważny). Tak samo nie dostrzega tragicznych następstw Wielkiego Skoku przeprowadzonego w Chinach przez Mao, dla niego to tylko chwilowe problemy. Ewidentnie widać, że autorowi pewne sprawy przysłoniły wskaźniki ekonomiczne ukazujące statystyki wzrostu wydobycia czy produkcji, a które nic nie mówią o poziomie życia mieszkańców danego kraju. Samo ograniczenie prezentowanych danych do zaledwie kilku krajów takich jak ZSRR, USA, Chiny czy Indie i zbiorczo Europa Zachodnia jest dziwne. Nie pozwala to właściwie naświetlić dokonujących się zmian w poszczególnych systemach (choć może taki był zamysł by nie przeładować książki zbędnymi faktami). Również paniczny wręcz strach przed wojną atomową oraz zagładą ludzkości dobrze oddaje ducha czasu. W związku z powyższym rodzi się pytanie jaki jest sens czytania dzieła w którym ani na jotę nie udało się przewidzieć przyszłości (koronnym argumentem jest fakt oparcia całej analizy na fakcje istnienia ZSRR i całego bloku w 2000 r.)? Odpowiedzią będzie: Jako ciekawostkę jak ówcześni uczeni wyobrażali sobie świat za kilka lub kilkadziesiąt lat.