Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest pewna ironia w tym, że największym minusem książki z założenia wyśmiewającej stereotypy poprawności politycznej masowo odmóżdżonych – jest właśnie brnięcie w przesądy lansowane przez przeciwstawne opcje. Tak jakby przeciwwagą dla skrajności miała być druga skrajność, zamiast normalności. Dlatego początkowo mnie to śmieszyło, potem zaczęło drażnić. Niestety żyję w kraju w którym z jednej strony atakują mnie fanatyczni wyznawcy oszalałej tolerancji, według których muszę akceptować wszystko, zawsze i wszędzie; a z drugiej już rzucają się nawiedzeni misjonarze starożytnego zabobonu, dla których bohaterem jest pseudolekarz, który oszukiwał i zwodził swoją pacjentkę w imię prywatnie wyznawanych przesądów i zasłonił się alibi tak zwanej wolności sumienia, bo okazuje się, że w tym kraju może to zwalniać z przestrzegania prawa. Z trzeciej strony łeb podnoszą ogłupieni niewolnicy kultury zachodniej przepraszający za nieistniejącą polską odpowiedzialność za holocaust, ale zza węgła już wyskakują wielbiciele tak zwanych żołnierzy wyklętych, wśród których, bądźmy szczerzy, większość to przecież byli zwykli bandyci. Jak żyć? W naszym kraju ktoś, kto stara się zachować normalność i wypośrodkować racje – z reguły jest sekowany przez wszystkie skrajności, czyli aktualnie przez większość, niestety. Tym niemniej ja nadal mam zamiar po obejrzeniu wiadomości na CNN, posłuchać co na ten sam temat mówi Russia Today. I generalnie, dla wyrabiania sobie opinii we wszystkich kwestiach światopoglądowych, takich zasad wam życzę. Przeczytać mimo wszystko warto. I pośmiać się warto. A potem warto pomyśleć z którymi tezami się zgadzamy, a z którymi nie.