Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dawno nie czytałem tak dobrze napisanej książki. Żeby było jasne - chodzi o książkę naukową, z wieloma stronami przypisów (ok. 40!),z pełnym bagażem naukowym. A jednocześnie pracy tak przystępnej, którą czyta się jak powieść. To na pewno zasługa i autora, Maurice'a Keena, i tłumacza, Arkadiusza Bugaja. To rzadkość, by dzieło naukowe dało się tak lekko przyswoić (bo miarą tego typu prac jest zasób informacji, który bez trudu czytelnik rozumie i zapamiętuje). Oczywiście gdybym był naukowcem, zacząłbym szukać błędów, braków, niedoróbek. Ale ponieważ zawodowo nie zajmuję się pracą uniwersytecką, daruję sobie wytykanie błędów. Przyjmijmy, że ich nie znalazłem. No, może jakimiś literówkami, ale to już problem redakcji. Początkowo (trzy pierwsze rozdziały) miałem wrażenie, że autor, jak to Anglosas, nie lubi katolicyzmu i nieco czepia się Kościoła, lecz wobec kolejnych tez muszę wycofać się z tego osądu. co jest w pracy? Bardzo treściwe, z licznymi odwołaniami do źródeł, do konkretnych przypadków, przedstawienie rycerstwa pod różnym kątem - od genezy po zanikanie. Po drodze są turnieje, styl życia, krucjaty, wojny. Autor skupił się jednak nie na dziejach stanowych, lecz raczej wewnętrznych uwarunkowaniach i działaniach tej grupy społecznej. Dlatego może trochę za mało poświęcił miejsca pozycji politycznej tego stanu, jego reprezentacji stanowych, kwestiom ekonomicznym. Jeśli jednak już we wstępie mamy tytuł "Idea rycerstwa", to trzeba przyjąć, że to jest właśnie temat przewodni pracy. Ciekawe ilustracje zostały uzupełnione numerami stron, na których można przeczytać o postaci, sytuacji lub wydarzeniu przedstawionemu na wkładce. Imponująca bibliografia wskazuje na ogromną erudycję autora, ale i bez tego treść na to wskazuje. Właśnie bibliografia znakomicie ilustruje jeszcze jeden ciekawy element pracy. Dominują w niej bowiem prace w języku angielskim (co zrozumiałe),francuskim i nieco mniej w niemieckim. Także w treści książki mamy przede wszystkim odwołania do tych trzech kręgów, z mniejszym odniesieniem do Italii i Hiszpanii. Są też Prusy, natomiast nie ma np. Czech czy Węgier. O dziwo, kilka razy pojawia się wątek polski, co w tego typu pracach autorów zachodnioeuropejskich jest niezmiernie rzadkie. Polecam wszystkim, nawet niekoniecznie interesującym się historią, bo to bardzo dobra praca (choć tu przemawia przeze mnie historyk... Cytując ostatnie słowa książki Keena: "Być może jednak padłem ofiarą grzechu nękającego wszystkich biografów zakochujących się w przedmiocie swoich rozważań", mogę dopowiedzieć - ja też).