Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Osobiście zupełnie nie rozumiem zachwytów nad tą książką. W książce brak jakichkolwiek konkretów. To raczej luźne wspomnienia/opowieści – czy też swoisty pamiętnik właśnie – autora z licznych sesji niż wartościowy podręcznik. A wszystko to okraszone mało zabawną szczyptą humoru. Czego więc uczy nas autor ? Otóż tego z czego jest chyba najbardziej słynny – z używania mnóstwa lamp. Recepta na udana fotkę to – weź kilkanaście „sabinek” porozstawiaj wszystkie na planie, sprawdź czy efekt jest ok, jeśli nie dorzuć kolejne „sabinki” aż zupełnie przyćmisz słońce i będzie ok ;) Jedna z (typowych) „lekcji” wygląda tak – wziąłem 47 lamp porozstawiałem wokół i robiłem zdjęcia. Reszta lekcji to zastanawianie się autora czy tych lamp nie było przypadkiem 53, i o ilu będzie mówił za kilka lat. To typowa „lekcja”. Inne różnią się tylko ilością lampek i tym że autor czyni niefotograficzne dywagacje na inny temat – np. że jego modelka xxx to fajna dziewczyna jest itd. Podejście dokładnie przeciwne do Kirk’a Tucka któremu to z powodzeniem wystarcza jedna, dwie właściwie użyte lampki. Jedynym plusem książki są zdjęcia. Te naprawdę są dobre. Książkę więc należy traktować jako album okraszony tekstem niż jako podręcznik.