Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Długo zbierałam się do tej recenzji. Można by powiedzieć, że starałam się poukładać swoje myśli, aby napisać recenzję o myślach kogoś innego. Ale jak napisać recenzję książki, która składa się z czyiś myśli? Czy mam prawo oceniać coś takiego? Czy mam prawo powiedzieć, że ta myśl była interesująca, a inna zmarnowała tylko miejsce na kartce papieru? Jak opisać coś co jednocześnie zostało rozsypane na kartkach książki i jest bardzo ulotne? Myślodsiewnik, od razu skojarzył mi się z Myślodsiewnią Dumbledore’a. Ten jakże sławny profesor powiedział raz Harry’emu Potterowi, że używa go, gdy w jego głowie jest zbyt dużo myśl. By je poukładać, niektóre z nich wrzuca do magicznej kamiennej misy, wypełnionej ni to płynem, ni to gazem. Książka Woźnikowskiego jest zdecydowanie bardziej realna, można ją dotknąć, otworzyć i na pewno nie wleci się głową w dół w czyjeś wspomnienia… A jednak to dość unikatowy tekst. Wędrówkę z autorem po jego myślach zaczynamy 1 grudnia 2011 roku, ale to tylko pozorny przystanek, bo data 9.10.2013 zapoczątkowuje cały ciąg regularnie spisywanych przemyśleń autora i z datą 17.06.2014, kończymy przygodę. To co możemy znaleźć w środku, jest mi bardzo trudno opisać, ale posiłkując się opisem z książki są to: Myśli, te dręczące i powracające, te o których śnił, i te, które przyszły, gdy siedział na kiblu, te smutne, męczące, te wesołe, zabawne, czasami głupie, czasami odkrywcze, czasami naiwne. I w sumie te zdanie jest kwintesencją całej książki. Czego jednak dokładnie możemy się spodziewać? Mi najbardziej do gustu przypadła myśl z dnia 9 października 2013 roku. Pełna recenzja na: http://moznaprzeczytac.pl/myslodsiewnik-kajetan-woznikowski/