Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka zapadająca w pamięć. I smutna. Główną bohaterką i zarazem narratorem jest Maud, która ma ponad osiemdziesiąt lat i cierpi na demencję. Wychodzi z domu i zapomina, dokąd ma iść, ciągle robi sobie herbatę, bo nie pamięta o poprzedniej, z czasem przestaje poznawać własną córkę i wnuczkę. Jednak w tym wszystkim Maud pamięta jedno – jej przyjaciółka, Elizabeth, zniknęła. Ta myśl powraca regularnie i jest jedynym faktem, którego Maud jest pewna. Pod jego wpływem przypomina sobie podobne wydarzenie sprzed lat – gdy była młodą dziewczyną, zaginęła jej starsza siostra Sukey. Nigdy jej nie odnaleziono. W powieści wydarzenia współczesne są splecione z historią lat ’40 ubiegłego wieku. Opisane są trudne czasy tuż po zakończeniu wojny widziane oczami dziewczynki, która za wszelką cenę chce dowiedzieć się, co się stało z jej siostrą. Jednak o wiele bardziej przejmujące są są przeżycia Maud jako staruszki. Narracja jest prowadzona w pierwszej osobie – bardzo obrazowo pokazuje, co czują starsze osoby – zagubione w rzeczywistości, której nie są w stanie pojąć. Autorka dedykuje powieść swoim babciom, które były dla niej inspiracją. Ja bardzo cieszę się, że taka książka powstała – pomaga nam zrozumieć, jak zagubione i bezradne są osoby z zaburzeniami pamięci. I choć ciągłe odpowiadanie na to samo pytanie może być irytujące, to warto się zastanowić, co przeżywa osoba, która zadaje to pytanie.