Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bohaterami ośmiu opowieści są mieszkańcy Teheranu z różnych środowisk i dzielnic: nowoczesnych, naśladujących zachodni styl życia i tradycyjnych, w których czas się zatrzymał, a nad wszystkim wisi szary duszący smog. Właśnie to wydaje się dominujący motyw – wszyscy tu się duszą i dławią, dosłownie i w przenośni, ale nie potrafią stąd odejść. Na pewno, mimo szumnej zapowiedzi wydawcy, nie można dzięki tej książce poznać całej prawdy o Teheranie. Zresztą autorka tez nie miała takich złudzeń, dlatego w oryginalnym tytule umieściła „Poszukiwanie prawdy”, tylko że chyba nie starczyło jej umiejętności pisarskich, bo chwilami niebezpiecznie balansuje na granicy stylistycznej „czytadła” i nie potrafi w pełni wykorzystać potencjału zebranych historii. Szkoda, ale i tak warto przeczytać. A potem, tak dla porównania np. sięgnąć po „Szachinszacha”, żeby sprawdzić, jak trzyma się klasyka.