Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[współpraca z autorem] Dziś niestety nie będzie zachwytów. Przychodzę do Was z recenzją książki „Nazzril. Ukryte przeznaczenie”, która strasznie mnie zmęczyła. Dobrze się zapowiadała, ale na tym niestety się skończyło. Przede wszystkim brakuje tutaj porządnej redakcji i korekty. Mam wrażenie, że książka w ogóle ich nie przeszła. Znalazłam mnóstwo błędów, także logicznych, które dość mocno rzucały się w oczy. Ponadto trzeba byłoby też pochylić się nieco bardziej nad dialogami. Niestety w większości były nienaturalne i pozbawione emocji. Jedne okazały się zbyt infantylne, drugie z kolei za bardzo pompatyczne. Te pierwsze nic nie wnosiły, drugie przypominały filozoficzne rozważania między mędrcami a nie rozmowę dwóch zwykłych ludzi. Książka ma bardzo moralizatorski charakter. Lubię, jak powieści są skarbnicą mądrych cytatów, ale tutaj to wszystko było zbyt dobitnie powiedziane. Miałam wrażenie, że wszyscy są filozofami, którzy zamiast prowadzić normalną rozmowę, pouczają się wzajemnie. To było strasznie męczące po pewnym czasie i sprawiało wrażenie, jakby autor na siłę próbował wepchnąć jak najwięcej mądrych sentencji, które czasami okazywałyby się dość oczywiste. Przede wszystkim jednak najbardziej przeszkadzało mi to, że książka okazała się bardzo chaotyczna. Brakowało mi ciągu przyczynowo-skutkowego. Poszczególne wydarzenia miały miejsce chyba tylko dlatego że mogły, więc się pojawiły. Cały czas ktoś przeganiał głównego bohatera, kazał mi gdzieś iść, nic nie tłumaczył, a jak tłumaczył to mówił zagadkami i nikt, ani Nazzril ani czytelnik, nie wiedział, co się dzieje. Czasami wydawało się, że czegoś się w końcu dowiemy, ale wtedy bohaterowie nabierali wody w usta. Miało to chyba tworzyć aurę tajemniczości i budzić w czytelniku ciekawość, ale u mnie wywoływało jedynie irytację. Autor miał bardzo ciekawy pomysł na fabułę, ale niestety coś poszło nie tak z jego realizacją. Przez całą książkę czułam dezorientację, nie wiedziałam co i po co się dzieje. Czasami miałam wrażenie, że autor sam się w tym wszystkim pogubił i momentami sam sobie przeczył. Bohaterowie wydawali się jednowymiarowi, a ich zachowanie często było dla mnie niezrozumiałe. Najbardziej autentyczny okazał się Nazzril, którym każdy próbował sterować, a potem strofowali go, kiedy się na nich za to irytował. Doskonale go rozumiałam, bo sama czułam to samo: irytację i dezorientację.