Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ja wiem, że w zasadzie każda japońska drzeworytnicza odbitka sprzed stu lat niejako automatycznie zyskuje status dzieła sztuki, a tym samym staje się przedmiotem zainteresowania kolekcjonerów. Ja wiem, że od instytucji kultury i nauki, do jakich niewątpliwie należy zaliczyć muzea i uniwersytety, należy propagowanie tychże i udostępnianie szerszej publiczności. Ale patrząc na tę książeczkę - żeby nie powiedzieć broszurkę - nasuwa mi się jedno pytanie: "po co?". Książeczka jest wydana w sposób urągający przyzwoitości - ja wiem, że musi być tanio, ale po co wydawać "album" z klejonym grzbietem? Książkę dosłownie wystarczy przekartkować, aby natychmiast zamieniła się w zestaw ulotek, a przecież rolą albumów z reprodukcjami jest umożliwianie częstego obcowania ze sztuką. Drzeworyty umieszczone w tym zbiorku są na ogół słabej jakości - o zatartych konturach czy nierówno nałożonej farbie. Ja wiem, że każdy japoński drzeworyt wielką sztuką jest i należy z tegoż tworzyć duże kolekcje, ale znowu - po co? I na koniec: ja wiem, że trzeba coś w książce napisać, bo głupio wydawać same obrazki bez słowa komentarza, ale znowu - po co pisać, co znajduje się na ilustracji obok? To, że grupa przedstawia gejszę grającą na shamisenie i klienta widzę bez niczyjej pomocy, ale za to chętnie przeczytałabym, jaki krzew widać w głębi otwartej werandy, z jaką łączy się porą roku i jak się ma do tego umieszczona obok kaligrafia? Na to niestety nie ma co liczyć, więc i wartość poznawcza niewielka - a szkoda.