Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wpomnienia Pana Jana Pietrzaka i osób, które współtworzyły z nim kabaret, osób umiejętnie obserwujących życie społeczno-polityczne, zebrane i spisane przez Pana Andrzeja Niziołka. Pan Jan jawi się w nich jako niepokorny, ambitny organizator, ale jako człowiek ceniony nie tylko przez wspólpracowników: "Janek Pietrzak miał i nadal ma bardzo cenną cechę: nie jest zawistny. Jest życzliwy wobec nowych ludzi i chętnie przyjmuje ich do zespołu, jeśli widzi u nich talent. Gdy kogoś takiego wciągnął do Egidy, potrafił cieszyć się jak dziecko" (Jan Tadeusz Stanisławski); "Janek Pietrzak nawet jak kogoś grał, nikogo na scenie nie udawał (...) Stawał, jak ja to mówię, przodem do przodu i mówił wprost" (Piotr Fronczewski). A sam kabaret "Pod Egidą" opisują tak: "Ciężko pracowaliśmy, równocześnie dobrze się bawiąc. Bawiliśmy się, przyjaźniliśmy, szanowaliśmy, mieliśmy wspólne poczucie humowu i wspólne poglądy na życie. W Egidzie nkt przed nikim niczego nie udawał, nie próbował być lepszy, Nie o to szło, Było mi tam dobrze, bo była dobra atmosfera, dobra aura. I ludziom było dobrze, przychodzili z ciekawością, z życzliwością i uznaniem. Było klawo" (Piotr Fronczewski); "Egida byla znakomita. Przechodziły w niej tak jadowite, antysocjalistyczne teksty, że jej istnienie było zjawiskiem niezrozumiałym. Sądzę, że utrzymywała ją siła perwazji Janka i koncepcja wentyla bezpieczeństwa. Partia, biorąc pod uwagę, że na widowni mieściło się mało ludzi, okazywała społeczeństwu swój liberalizm" (Janusz Głowacki); "W historii Egidy najistotniejsze było to, ż była ludziom niezwykle potrzebna (...) była swego rodzaju wentylem, Dla wszystkich, również dla nas. Ale to był bardzo mały wentyl" (Wojciech Pszoniak). Wspominane trudności dotyczyły: cenzury, zmian lokalowych, braku zgody na występy itp. Wspomnienia dotyczą nie tylko występów w Polsce, ale też dosyć odległych krajach: USA, Emiratach Arabskich, Australii, Nowej Zelandii, Tajlandii. To, co niewątpliwie potwierdza ta biografia, to charyzma Pana Jana Pietrzaka jako estradowca i twórcy kaberetu, a jednocześnie jako człowieka, który łącząc w sobie skrajne cechy, potrafił je uzewnętrzniać we właściwych sytuacjach..