Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z jednej strony mam mieszane uczucia a z drugiej - zupełnie niezmieszane z niczym. Po przeczytaniu powiedziałam: nie książka, dłuższa nowela. Dużo tutaj było o Kaliszu - ale o Kaliszu z nazwy, nie z miejsca. Już tłumaczę: dużo nazw, mało opisanych miejsc. I ja - nie kaliszanka - miałam problem z wyobrażeniem ich sobie. Dlatego postawiłam diagnozę: tę książkę ktoś przed wydaniem odsączył. I to może być dla przeciętnego czytelnika problem. Postaci. Wyraziste. I tyle. Już ich nie pamiętam, a skończyłam przed chwilą. Raczej migają mi obrazami i charakterystycznymi odruchami. Fabuła. Sprawdziłam. Działo się. Stać się mogło. Coś się stało. Wątek intrygi (intrygi?) oryginalny. Brak motywacji psychologicznych - ale czy to o to chodzi? To nie ujma, to stwierdzenie. Zachwyciło mnie kilka sformułować, szczególnie to o cerberujacym człowieku. I nie wyczułam w tym sformułowaniu nic kuczokowskiego, neologizować może każdy, z Kuczoka to byłoby raczej: przepaczuje. Czasami się uśmiechnęłam, poczucie humoru - na plus, dość balzakowskie. Nie szukałam żadnego przesłania, szukałam rozrywki i ją dostałam. Co było kiepskie? Mała ilość opisów - przy takiej formie lepiej zrezygnować z podawania nazw miejsc. Fatalna korekta (zgubiono nawet liczbę w spisie treści!). Kilka niefortunnych, kiepskich składniowo, na siłę wciśniętych w tekst zdań. I najgorsze: "!!!" - nie wiem jak w tym momencie wygląda sprawa poprawności takiego zabiegu - ja go zdzierżyć nie mogę. Ale tak ogólnie: doceniam, że jest to debiut, debiut oceniam na dobry. Nie pozycja obowiązkowa, ale warta przeczytania. Ślę Aleksandrze do Wrocławia, niech ludzie z Politechniki zobaczą, że kaliskie niekoniecznie znaczy kiepskie.