Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak się nie powinno robić, bo jestem dopiero na 100 stronie. Ale nie mogę się powstrzymać. Już jestem zła na autorkę (bardzo),czego w racjonalny sposób nie umiem wyjaśnić. Napisała książkę o Jimie, w której póki co… nie ma Jima. Nie ma też zapowiadanych intymnych wspomnień (nie liczyłam na seks opowieść). Judy pisze o sobie, tyle że ja nie chciałam czytać o Judy. Nie wiem, ile lat miała, gdy wydała te infantylne wspomnienia, ale podobne mogłabym napisać w jeden wieczór. Bo jako nastolatka też „kochałam” się w pewnym muzyku, też marzyłam że mnie „pokocha” tak, jak ja jego (druga połowa lat 90.). Tyle że o jakiej miłości tu mowa? To zauroczenie, znamienne dla młodziutkich kobiet. To marzenia, pragnienia. Dla mnie ta książka to wyobrażenia dziewczyny zza sceny (jak sama o sobie w którymś momencie napisała),zwykłej groupies. Piękni, zdolni i charyzmatyczni artyści (jakim niewątpliwie był Jim) mieli i mieć będą takich wiele. I niech każda teraz o tym napisze… W przeciwieństwie do Judy z moim „ukochanych” nie spałam. I tylko tyle nas chyba dzieli (musiałam pozostać przy autografach i wspólnych zdjęciach, które dziś bawią). Łączy nas natomiast niezrozumienie istoty miłości, utożsamianie jej z seksem. Wyolbrzymianie cielesności, krótkotrwałego zainteresowania, co niewątpliwie ma (!) związek z freudowskimi teoriami na temat dzieciństwa. Droga Pani Judy – z tej książki wynika, że była Pani jedną z wielu, zawsze pod ręką (bo to Pani zabiegała) i tak naprawdę nigdy Jim nie wpuścił Pani do swojego świata, mimo kilku zdawałoby się romantycznych sytuacji. Choć bardzo Pani tego pragnęła, nie była Pani nawet cieniem Pameli. Przykro mi.