Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Włoski polityk, krytyk sztuki, prezenter telewizyjny, skandalista, były parlamentarzysta i eurodeputowany. Ukończył studia z zakresu historii sztuki na Uniwersytecie Bolońskim.
Jest autorem licznych prac naukowych i popularnonaukowych poświęconych głównie włoskiej kulturze i historii sztuki, a także twórcą katalogów. Od lat 90. uznawany za najsłynniejszego włoskiego współczesnego krytyka sztuki. W 1990 za książkę Davanti all'immagine otrzymał prestiżową nagrodę Premio Bancarella. Prowadził też własny program telewizyjny w jednej z należących do Silvia Berlusconiego stacji, zatytułowany "Codzienne niegrzeczności" (Sgarbi quotidiani). Stał się bohaterem licznych skandali obyczajowych, m.in. w 1996 potwierdził fakt utrzymywania stosunków seksualnych z licznymi kandydatkami do pracy w telewizji. Wytaczano także przeciwko niemu różne sprawy sądowe za publiczne zniesławienia, wdawał się w bójki na wizji, dopuścił się też pobicia reportera programu satyrycznego próbującego mu wręczyć "Złotego Tapira", nagrodę dla negatywnie odbieranych osób publicznych. Na początku lat 90. Vittorio Sgarbi rozpoczął działalność polityczną jako kandydat Partii Komunistycznej na burmistrza Pesaro. Od tego czasu wielokrotnie zmieniał swoją partyjną przynależność; był radnym w San Severino Marche z listy Włoskiej Partii Socjalistycznej, w 1992, 1994 i 1996 wybierano go do Izby Deputowanych XI, XII i XIII kadencji, odpowiednio z ramienia Partii Liberalnej, Forza Italia i własnej listy stowarzyszonej z radykałami. W 1999 powołał nowe personalistyczne marginalne ugrupowanie o profilu libertariańskim, sygnowane jego nazwiskiem – I Liberal Sgarbi-I Libertari, które wkrótce stowarzyszyło się z Forza Italia. W tym samym roku uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego, z którego zrezygnował w 2001. Został wówczas wybrany do Izby Deputowanych XIV kadencji, a w czerwcu 2001 powołany na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury w drugim rządzie Silvia Berlusconiego. Funkcję wiceministra pełnił do czerwca 2002, odwołano go za publiczne dywagacje o życiu osobistym swojego przełożonego. W 2004 w wyborach do PE organizował wspólną listę z Włoską Partią Republikańską, która uzyskała 0,7% głosów. Rok później został posłem niezrzeszonym, chciał też ubiegać się o przywództwo w opozycyjnej centrolewicowej koalicji L'Unione, jednak nie został dopuszczony do prawyborów. W 2006 bez powodzenia kandydował do parlamentu z Listy Konsumentów, wchodzącej w skład Unii. Jednocześnie zarejestrował się jako pretendent do urzędu burmistrza Mediolanu, rezygnując ostatecznie na rzecz prawicowej kandydatki Letizii Moratti. W zamian za udzielone poparcie po jej zwycięstwie otrzymał w magistracie kierownicze stanowisko do spraw kulturalnych, które zajmował do 2008. W tym samym roku wybrano go na mera miasta Salemi, w wyborach tych startował z poparciem m.in. UDC. W 2009 został kandydatem Bieguna Autonomii do Parlamentu Europejskiego.