Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Olena
Nemezis
Lilijka89

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Olena
Nemezis
Lilijka89

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ostatnio zaczęłam się zastanawiać, jak to jest możliwe, że w książkach życie jest takie łatwe, mimo tragedii jakie spotykają głównych bohaterów. Tak szybko udaje im się wyjść na prostą, można by rzec, że pokonują przeszkody w mgnieniu oka. Pisząc o łatwym życiu mam na myśli, na przykład: młodą kobietę, która straciła męża, popadła w długi, nie stać jej na utrzymanie domu, ale zawzięcie walczy o obraz – prezent ślubny od męża. Sprawa wydaje się być beznadziejna, z góry przegrana, aż tu nagle, pojawia się w sądzie ponad stuletnia babcia, która zeznaje na jej korzyść i obraz „Dziewczyna, którą kochałeś” staje się jej własnością. Wątki miłosne to już w ogóle są super, samotna, ładna dziewczyna (często z kompleksami) spotyka chłopaka i od razu się w sobie zakochują (pod wpływem miłości ona wyzbywa się kompleksów), później spotykają się niby przypadkiem, miłość kwitnie, w między czasie pokonują kilka przeszkód i żyją długo i szczęśliwie. Lubię też poczytać o sukcesach, jakie odnoszą kobiety zaraz po życiowej katastrofie. Coś w stylu traci pracę, nie ma kasy, nie ma perspektyw i nagle jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawia się rozwiązanie, a kłopoty idą w zapomnienie.
Czasami się wkurzam, że takie rozwiązanie sprawy nie jest możliwe, jak sobie pomyślę, że w prawdziwym życiu… i wówczas odpuszczam. Przecież to tylko książka i miło choć na chwilę oderwać się od prawdziwych problemów, pożyć życiem innych, tym lepszym, łatwiejszym, może ciekawszym…

Ostatnio zaczęłam się zastanawiać, jak to jest możliwe, że w książkach życie jest takie łatwe, mimo tragedii jakie spotykają głównych bohaterów. Tak szybko udaje im się wyjść na prostą, można by rzec, że pokonują przeszkody w mgnieniu oka. Pisząc o łatwym życiu mam na myśli, na przykład: młodą kobietę, która straciła męża, popadła w długi, nie stać jej na utrzymanie domu,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Aż wstyd się przyznać, ale mój ulubiony motyw to coś na totalne odmóżdżenie po kiepskim dniu - motyw amerykańskiego balu maturalnego. Jest słodko i tendencyjnie - najlepiej, kiedy po różnych peryperiach szara myszka zostaje królową balu, ucierając przy tym nosa topowej zdzirliderce. Bal koniecznie musi zakonczyć się happy endem, kiedy to bohaterka wtulona w ramię swojego partnera (oczywiście największego przystojniaka w szkole) kręci się na parkiecie pod dyskotekową kulą do wolnego kawałka, czując się przy tym wreszcie spełniona, piękna i pewna siebie. Uśmiecha się też do swojej przyszłości, wybierając w myślach bractwo, do którego przystąpi. Stara baba ze mnie, a pochłania książki dla nastolatek jak ciastka z kremem ;)

Aż wstyd się przyznać, ale mój ulubiony motyw to coś na totalne odmóżdżenie po kiepskim dniu - motyw amerykańskiego balu maturalnego. Jest słodko i tendencyjnie - najlepiej, kiedy po różnych peryperiach szara myszka zostaje królową balu, ucierając przy tym nosa topowej zdzirliderce. Bal koniecznie musi zakonczyć się happy endem, kiedy to bohaterka wtulona w ramię swojego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moim ulubionym motywem, który pojawia się w wielu książkach jest doświadczona kobieta, która wiele w życiu przeszła i która nie wierzy w to, że jeszcze los się do niej uśmiechnie. Nie chce się już więcej zakochiwać, bo nie wierzy w prawdziwą, dobrą i bezinteresowną miłość. Ma niskie poczucie własnej wartości, które utraciła przez sytuacje, które ją spotykały. I tradycyjnie jak to bywa, kiedy żałuje wielu rzeczy w swoim życiu i dokonuje smutnego podsumowania, pojawia się ON. Facet, który początkowo wydaje się niespełnionym marzeniem, księciem z bajki, kimś nieosiągalnym, a który zaczyna się nią interesować. Długo odrzuca jego zaloty, udaje niezainteresowaną, bo boi się rozczarowania i w tym wszystkim doszukuje się jakiegoś podstępu. I chociaż skrycie bardzo chce zaryzykować, rozsądek wydaje jej się siłą, której nie da się pokonać. I w końcu przychodzi ten dzień... Puszczają emocje, puszcza opanowanie, wpadają sobie w ramiona i zakochują się w sobie bez pamięci. Pragną siebie bez opamiętania, a to, co rodzi się między nimi byłoby trudno opisywać w książkach. I nagle wszystko zaczyna się jej udawać. Znajduje cudowną pracę, gdzie jest doceniana, albo sama zakłada interes, który przynosi olbrzymie zyski. Czuje się atrakcyjna, silna, kochana.

Moim ulubionym motywem, który pojawia się w wielu książkach jest doświadczona kobieta, która wiele w życiu przeszła i która nie wierzy w to, że jeszcze los się do niej uśmiechnie. Nie chce się już więcej zakochiwać, bo nie wierzy w prawdziwą, dobrą i bezinteresowną miłość. Ma niskie poczucie własnej wartości, które utraciła przez sytuacje, które ją spotykały. I tradycyjnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moimi ulubionym gatunkiem literackim jest kryminał. Stereotypowe elementy tego gatunku znajduję w książkach Agathy Christie. Czyż poszukiwania morderców, złoczyńców, złodziei w wykonaniu Herkulesa Poirota, panny Marple czy też Tommy’ego i Tuppence nie są wspaniałe? Czy prowadzona przez nich logiczna dedukcja jak również świetna intuicja nie wywierają czasami uśmiechu na twarzy a czasami zatrwożenia? Cały świat z kryminałów Agathy Christie jest trochę stereotypowy, ale zarazem dokumentujący ówczesne życie i sposoby prowadzenia dochodzeń. We współczesnych kryminałach staram się doszukiwać elementów literatury tej wspaniałej angielskiej pisarki. I o dziwo, znajduję! Seria Agathy Raisin autorstwa M.C. Beaton czy niedawno wydana powieść kryminalna „Całe lato bez Facebooka” R. Puértolasa są świetnymi przykładami stereotypowej literatury tego gatunku w stylu Christie. A przecież stereotypowe nie znaczy gorsze. Warto wracać od czasu do czasu do stereotypów, ponieważ mimo że przewidywalne to niemęczące.

Moimi ulubionym gatunkiem literackim jest kryminał. Stereotypowe elementy tego gatunku znajduję w książkach Agathy Christie. Czyż poszukiwania morderców, złoczyńców, złodziei w wykonaniu Herkulesa Poirota, panny Marple czy też Tommy’ego i Tuppence nie są wspaniałe? Czy prowadzona przez nich logiczna dedukcja jak również świetna intuicja nie wywierają czasami uśmiechu na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Na początku młoda dziewczyna spotyka chłopaka, czują coś do siebie ale nie mają odwagi o tym sobie powiedzieć. Następnie boom euforia, wyjawiają sobie miłość. Potem nagle coś się łamie, wychodzą na jaw sekrety lub któreś z nich zostaje "przyłapane" na pocałunku z inną osobą(gdzie oczywiście ta druga połówka wchodzi w idealnym czasie gdy dopiero dochodzi do pocałunku z jej ukochanym przez swojego wroga). Kilka rozdziałów kłótni. Jednak na sam koniec jest miłosne pojednanie i nasza para jest już ze sobą do końca życia.
Jest to stereotypowy motyw w young adult i kiedy sięgam po taką pozycję w sumie oczekuję takiego ciągu wydarzeń. Czasami sama się zaskakuję, że kiedy brakuje mi takiego ciągu wydarzeń pytam się ale jak to? tak nie można. Podoba mi się on dlatego, że potrafię przewidzieć co się wydarzy i tylko czekam, aż w związku naszych bohaterów pójdzie coś nie tak. A potem czekam jedynie happy end.

Na początku młoda dziewczyna spotyka chłopaka, czują coś do siebie ale nie mają odwagi o tym sobie powiedzieć. Następnie boom euforia, wyjawiają sobie miłość. Potem nagle coś się łamie, wychodzą na jaw sekrety lub któreś z nich zostaje "przyłapane" na pocałunku z inną osobą(gdzie oczywiście ta druga połówka wchodzi w idealnym czasie gdy dopiero dochodzi do pocałunku z jej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miłośnicy fantasy często psioczą na ten motyw.
Że oklepany.
Że ile można.
Że w ogóle nie ma co czytać książki, która tak się zaczyna.
A mimo wszystko lubię, kiedy książka fantasy zaczyna się w momencie, gdy do karczmy wchodzi zakapturzony nieznajomy, który wyraźnie skrywa jakąś tajemnicę.
Mimo swojej sztampowości taki początek wzbudza ciekawość czytelnika, który nie ma pewności, czy kaptur skrywa piękną, surową twarz elfa, wojowniczki, pokiereszowanego zabijaki czy może barda, który narobił sobie kłopotów uwodząc niewłaściwą niewiastę i musi chyłkiem czmychnąć z miasta, w którym nabroił... Ot, taki ograny motyw, który jednak wcale mnie nie odstrasza. ;)

Miłośnicy fantasy często psioczą na ten motyw.
Że oklepany.
Że ile można.
Że w ogóle nie ma co czytać książki, która tak się zaczyna.
A mimo wszystko lubię, kiedy książka fantasy zaczyna się w momencie, gdy do karczmy wchodzi zakapturzony nieznajomy, który wyraźnie skrywa jakąś tajemnicę.
Mimo swojej sztampowości taki początek wzbudza ciekawość czytelnika, który nie ma...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Thriller, kryminał, to moje ulubione gatunki literackie. Stereotypowymi elementami, które lubię w tych gatunkach jest walka głównego bohatera z samym sobą. Często tym głównym bohaterem jest policjant czy detektyw, który musi zmierzyć się z własną przeszłością i swoimi słabościami by być w stanie rozwiązać zagadkę.
Od czasu do czasu lubię poczytać coś lżejszego. Wtedy wybieram romanse i zagłębiam się w walkę kochanków (których zazwyczaj dzieli wszystko a łączy tylko uczucie) o swoja miłość.

Thriller, kryminał, to moje ulubione gatunki literackie. Stereotypowymi elementami, które lubię w tych gatunkach jest walka głównego bohatera z samym sobą. Często tym głównym bohaterem jest policjant czy detektyw, który musi zmierzyć się z własną przeszłością i swoimi słabościami by być w stanie rozwiązać zagadkę.
Od czasu do czasu lubię poczytać coś lżejszego. Wtedy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W książkach typu thriller/horror najbardziej lubię to,że bohaterzy zawsze w ostatniej chwili wychodzą z niebezpieczeństwa i udaje im się pokonać zło.
To napięcie do ostatniej chwili, gryzienie paznokci z nerwów, gorączkowe myśli... Uwielbiam to! Mogłabym wciąż czytać takie motywy.
Nie ma nic gorszego niż uśmiercony bohater, którego zdążyłam polubić. Na szczęście rzadko się to zdarza.
Hmmm... Więc idę dalej czytać te straszne historie, które w końcu osiągną Happy End! :-)

W książkach typu thriller/horror najbardziej lubię to,że bohaterzy zawsze w ostatniej chwili wychodzą z niebezpieczeństwa i udaje im się pokonać zło.
To napięcie do ostatniej chwili, gryzienie paznokci z nerwów, gorączkowe myśli... Uwielbiam to! Mogłabym wciąż czytać takie motywy.
Nie ma nic gorszego niż uśmiercony bohater, którego zdążyłam polubić. Na szczęście rzadko się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej