Mark Twain i kot Bambino

W listopadzie 1904 roku Samuel L. Clemens, używający literackiego pseudonimu Mark Twain, przeprowadził się na Piątą Aleję w Nowym Jorku. Razem z nim zamieszkała jego najmłodsza córka Jean, jego gospodyni Katy Leary i czarny kot o imieniu Bambino. Bambino był kotem starszej córki Twaina – Clary. Clara przebywała jednak w szpitalu, lecząc depresję, na którą cierpiała od śmierci matki. Bambino początkowo przebywał z nią w szpitalu, choć teoretycznie było to zabronione, jednak któregoś dnia wśliznął się do pokoju innego pacjenta, i – pechowo – trafił na osobę nie znoszącą kotów. Clarze kazano pozbyć się kota, dlatego oddała go ojcu.
Twain również cierpiał. Jego żona Olivia zmarła zaledwie pięć miesięcy wcześniej. Bardzo się kochali, co więcej, Olivia była też jego redaktorką i wspierała go w pracy twórczej. Twain zamknął się w domu i przestał pisać.

Wszystko zmieniło się, gdy wiosną 1905 roku Bambino wyskoczył przez otwarte okno i zniknął. Mark Twain dał ogłoszenie do „New York American”, oferując 5$ za odnalezienie kota. Ludzie zaczęli znosić do domu Twaina koty, które wyglądały mniej więcej tak, jak Bambino. Kot ostatecznie odnalazł się sam – dwie lub trzy noce później usłyszano jego miauczenie na podwórku. Twain był zachwycony i natychmiast zamieścił kolejne ogłoszenie, informując, że kot się odnalazł. Ludzie jednak przychodzili nadal, nie po to, że pomóc w poszukiwaniach, ale żeby rzucić okiem na sławnego pisarza!

Bambino, sfotografowany przez córkę Twaina, Jean. 

Elizabeth Barrett Browning i pies Flush

Elizabeth Barrett Browning, poetka angielska, nie miała łatwego życia. Długotrwała choroba spowodowała, że rzadko wychodziła z domu. Jej związek z poetą, Robertem Browningiem, nie spotkał się z aprobatą jej ojca, a gdy para wzięła sekretny ślub, Elizabeth została wydziedziczona. Elizabeth miała ukochanego psa, cocker spaniela o imieniu Flush, którego dostała w prezencie od swojej przyjaciółki Mary Mitford. Miała wtedy 35 lat i była przykuta do łóżka. Flush wniósł radość do jej życia i pomógł jej pokonać depresję. Spędzał życie zamknięty z nią w sypialni, z której przez kilka lat właściwie nie wychodziła. Gdy jej stan poprawił się na tyle, że mogła zacząć wychodzić, Flush przeżył bardzo przykrą przygodę – został porwany przez londyński gang porywaczy psów. Porywacze złapali go, gdy spacerował ze służącą, wrzucili do worka i zniknęli z nim w tłumie. Porywanie psów dla okupu było wtedy dość popularnym i dochodowym zajęciem. Tylko w 1837 roku, policja zidentyfikowała 140 złodziei psów w Londynie. Jeśli właściciel odmawiał zapłacenia okupu, dostawał paczkę z odciętą łapą lub głową. 

Porywacz Flusha, niejaki pan Taylor, przywódca gangu o nazwie The Fancy, pojawił się w domu Barrettów osobiście. Zażądał pieniędzy, a gdy pan Barrett zagroził, że wezwie policję, Taylor oznajmił, że w takim razie psa już nie zobaczą. Elizabeth wpadła w rozpacz. Wręczyła braciom swoje własne pieniądze i przekonała je, żeby zapłacili Taylorowi. Wiedziała, że postępuje wbrew woli ojca, ale, jak stwierdziła potem w liście do Mary Mitford: „rozpacz wzięła górę nad posłuszeństwem”. Pan Barrett uważał płacenie porywaczom za niemoralne, ale Elizabeth o tym nie myślała – chciała odzyskać psa. Okup zapłacono, a Flush wrócił nietknięty do domu. Pan Barrett postanowił udawać, że nic się nie stało. 

Niestety, często te same zwierzęta były porywane wielokrotnie. Flush zniknął jeszcze dwa razy, za każdym razem jednak Elizabeth płaciła okup, sprzeciwiając się woli ojca. 

„Flush” pojawia się w kilku wierszach Elizabeth, ale to nie ona zbudowała mu najbardziej okazały pomnik. Virginia Woolf, która także była właścicielką spaniela, którego dostała w prezencie od swojej ukochanej Vity Sackville-West, napisała biografię Flusha. Książka utrzymana jest w stylu powieści wiktoriańskiej i ku zaskoczeniu i lekkiemu zawstydzeniu samej autorki, zdobyła niezwykłą popularność. 

Elizabeth Barrett Browning i Flush – portret namalowany przez brata poetki.
 
Karol Dickens i kruk Grip

Wielki pisarz angielski epoki wiktoriańskiej miał dość nietypowe zwierzątko. Był to kruk o imieniu Grip. Kruka uwielbiały także dzieci pisarza, chociaż podobno dziobał je po kostkach. Grip umiał wypowiadać kilka słów i zwrotów i był bardzo rozumnym zwierzęciem. Na prośbę dzieci, Dickens umieścił Gripa w jednym ze swoich opowiadań. Przeczytał je Edgar Allan Poe i tak mu się spodobał gadający kruk, że napisał wiersz, w którym taki kruk gra główną rolę – tak powstał najsłynniejszy wiersz Poego, „Kruk”. 

 Rodzina Dickensa i Grip 

Do śmierci Gripa w 1841 roku prawdopodobnie przyczyniło się połknięcie przez ptaka odprysków farby. Dickens napisał do przyjaciela bardzo poruszający list, w którym opowiada o ostatnich chwilach swojego ulubionego ptaka. Zapisał nawet jego ostatnie słowa: „Halloa old girl” – podobno był to jego ulubiony zwrot. Dickens zlecił wypchanie swojego ulubieńca Po śmierci pisarza wypchany kruk trafił na aukcję i został kupiony przez lotnika o nazwisku Gimbel. Gimbel był miłośnikiem Dickensa, ale fanatycznie uwielbiał Poego. Był właścicielem dawnego domu Poego, a w swojej kolekcji posiadał także rękopis „Kruka”. Po śmierci przekazał swoje zbiory Uniwersytetowi Yale, ale wypchanego kruka podarował Free Library w Filadelfii, gdzie można go oglądać do dzisiaj w czytelni rzadkich książek.