Przy okazji, uwielbiam "Alchemika" i dzięki temu cytatowi przypomniałam sobie poczciwego Paulo Coelho :) Lektura skłania do refleksji i wciąż do końca nie rozwiązałam jej tajemnicy. Mam nadzieję, że w mojej Własnej Legendzie znajdzie się kiedyś na to czas i miejsce i że spotkam Króla z Salem w ten, czy inny sposób... Wszystkim tego życzę, i pisarzom, i czytelnikom. Niewielu jest na świecie Alchemików, może kilku Anglików, którzy szukają, jednak znaleźć nie mogą i jeden, dawno zapomniany arabski guru, ukryty, czekający, aż świat dorośnie do Alchemii... Paulo Coelho zdecydowanie zasłużył na swój dzień, jak wielu innych pisarzy i pisarek, których zliczyć nie sposób, a których bezimiennie podziwiamy i każdemu składamy hołd w postaci pamięci, szacunku i samej istoty czytania, przecież to powód, z jakiego powstają książki- nie wszystkie z bardzo głębokim przesłaniem, niektóre wyłącznie stanowiące rozrywkę, a jednak prawdziwe, jak życie, wszystkie to Własne Legendy ich autorów, może i wykreowane, jednak czy nie funkcjonuje powiedzenie, iż książki mają duszę? Myślę, że to nie odrealniony wymysł sentymentalnych bibliotekarek ani hasło reklamowe, zachęcające do traktowania dzieła pisanego jako żywe i godne posiadania pewnych "praw", niczym papierowy człowiek. Otwieraliście kiedyś książkę z niedającym spokoju uczuciem bycia obserwowanym? Nie odwracaliście się wtedy, sądząc, że Wasz kot czy młodsze rodzeństwo stoi w progu pokoju? A dotykając stron, w przypadku lektur "analogowych"; czy nie zdarzyło się któremuś czytelnikowi zamknąć oczu i spojrzeć na książkę inaczej: myślami i zmysłem dotyku właśnie? Czuliście kiedyś lekki, ledwie niezauważalny i w okamgnieniu przemijający dreszcz, niczym nieuzasadniony, przejmujący i niby znajomy, a jednak owiewający twarz Zefirem, Boreaszem, Eolem bądź innym wiatrem tajemnicy i obcości? Przemknęło Wam przez myśl nie raz, nie dwa, dé javu zapomnianych wrażeń, podróży, ludzi, znajomych, nieznajomych? To dusza książki; autor i Ty w jednym, cały Wszechświat i nicość, każda gwiazda i każda chmura, każdy smutek i każda radość. Wszystko spisane i niespisane zarazem odległym i bliskim dialektem. Językiem Wszechświata, który stworzył Duszę Świata. Paulo Coelho trafnie ujął istotę sensu życia i metaforami opisał rzeczywistość w sposób niemalże magiczny i swoiście intrygujący. Powieść dla wierzących i nie, dla przedstawicieli obu płci, dla starszych i młodszych, wreszcie dla zagubionych i dla tych na drodze Własnej Legendy. Mektub, ale czy na pewno? Miłego weekendu wszystkim introwertycznym w mniejszej/większej mierze koto- i książkomaniakom :) Radość pisania. Możność utrwalania. Zemsta ręki śmiertelnej (Wisława Szymborska, Radość pisania). Każdy pisarz tworzy świat. Pamiętajmy o tych niepozornych i skromnych ludziach, ginących w otchłani czasu.

Przy okazji, uwielbiam "Alchemika" i dzięki temu cytatowi przypomniałam sobie poczciwego Paulo Coelho :) Lektura skłania do refleksji i wciąż do końca nie rozwiązałam jej tajemnicy. Mam nadzieję, że w mojej Własnej Legendzie znajdzie się kiedyś na to czas i miejsce i że spotkam Króla z Salem w ten, czy inny sposób... Wszystkim tego życzę, i pisarzom, i czytelnikom. Niewielu...