Zygmunt Bauman urodził się w Poznaniu w 1925 roku. Był wybitnym socjologiem, filozofem, eseistą, twórcą koncepcji postnowoczesności. Był profesorem nauk humanistycznych, wykładowcą Uniwersytetu w Leeds. W czasie wojny przebywał na terenie ZSRR, był członkiem armii kościuszkowskiej. Od 1945 do 1953 pracował dla Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W 1954 ukończył filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, w 1960 uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dziedzinie socjologii, a w 1968 uzyskał tytuł naukowy profesora. Wyjechał z Polski w tym samym roku, w wyniku antysemickiej nagonki. W latach 1969-1971 wykładał w Tel-Awiwie i Hajfie, w 1971 roku przeniósł się do Wielkiej Brytanii i związał z Uniwersytetem w Leeds. Swoje teksty publikował m.in. w "Gazecie Wyborczej" i "Krytyce Politycznej". Do Polski wrócił w 1992 roku. W 2004 r. został rektorem Uniwersytetu Powszechnego im. Jana Józefa Lipskiego w Teremiskach k. Białowieży na Podlasiu.

Do najważniejszych jego prac należy wydana w 1989 r. Nowoczesność i zagłada, za którą otrzymał Europejską Nagrodę Amalfi, a w 1998 r. prestiżową nagrodę im. Theodora W. Adorno. Inne książki Baumana to m.in.: Europa - niedokończona przygoda, Płynna nowoczesność, Globalizacja czy Obcy u naszych drzwi.