Skąd wziął się pomysł na napisanie Promyczka?

Przed rozpoczęciem pracy nad powieścią nie stworzyłam szkicu. Nie miałam pojęcia, w jakim kierunku rozwinie się fabuła, kiedy zaczynałam pisać. Moim celem było stworzenie historii o najbardziej pozytywnej dziewczynie, jaką mogłam sobie wyobrazić. Marzyłam o tym, by być jak Kate.

„Promyczek” to emocjonalny rollercoaster. Miałaś łzy w oczach podczas pisania?

Podczas samego spisywania historii Kate nie płakałam, ale podczas tworzenia ostatnich rozdziałów czułam się po prostu niedobrze, miałam ściśnięty żołądek. Czułam, jakbym była związana z bohaterką, jakbym znała ją osobiście i przemierzała tę drogę wraz z nią. W tamtym czasie nie byłam najbardziej pogodną osobą – zapytajcie mojego męża.

Muzyka odgrywa ważną rolę w twoich książkach. Czytając je poznałam kilka nowych, genialnych kawałków. Powieść była inspiracją dla playlisty, czy może odwrotnie?

Muzyka jest moim życiem, nie potrafię bez niej funkcjonować. Zawsze była pierwsza, inspirowała mnie, wyznaczała kierunek. Dla przykładu dodałam rozdział w „Promyczku”, który był odzwierciedleniem mojej obsesji na punkcie „Nothing Left To Say” zespołu Imagine Dragons. Słuchałam jej w kółko przez kilka dni i niemal słyszałam głos Gusa – jakby została napisana specjalnie dla niego. To jeden z moich ulubionych rozdziałów, tu podziękowania dla Imagine Dragons za napisanie tak genialnej piosenki.

„Promyczek” ma świetne recenzje. Byłaś zaskoczona reakcją czytelników na twój debiut?

Byłam zszokowana, ale jednocześnie moje serce wypełnia radość, gdy widzę jak reagują na nią czytelnicy. Byłam kompletnie nieznaną autorką, gdy wydałam „Promyczka”. Nie przypuszczałam, że ktokolwiek zechce ją przeczytać, a to co otrzymałam po niemal dwóch latach od premiery jest jak podarunek. Jestem bardzo wdzięczna.

Dlaczego zdecydowałaś się kontynuować tę historię?

Gdy pisałam „Promyczka” sądziłam, że to będzie pojedyncza powieść. Wydawało mi się, że ta historia jest kompletna. Ale po skończeniu „Promyczka” nie mogłam przestać myśleć o Gusie. Myślałam o nim bez przerwy i nie chciałam pozwolić mu odejść. A więc rozpoczęłam opisywanie jego historii. Cieszę się, że to zrobiłam, Gus zasługuje na szczęśliwe zakończenie.

Czy masz jakieś plany związane z postaciami Kellera i Stelli?

Często słyszę to pytanie. Jestem zadowolona z miejsca, w którym Keller i Stella znaleźli się na końcu Gusa. Oni są częścią jego historii. Nigdy nie mówię nigdy, ale nie sądzę, abym napisała książkę o Kellerze. To byłoby bardzo trudne. On jest takim fajnym kolesiem!

Gus jest wspaniałym facetem! Czy istnieje ktoś, kto zainspirował cię do stworzenia tej postaci?

Gus jest chłopakiem z moich marzeń. Miłym, utalentowanym, przystojnym i obdarzonym poczuciem humoru. Moim zdaniem jest doskonale niedoskonały. Nie potrzebowałam tu żadnej inspiracji, poza moją wyobraźnią.

Czy mogłabyś dokończyć to zdanie – jeżeli spodobała ci się…, pokochasz „Promyczka”?

O rany, to trudne pytanie. Staram się nie porównywać książek, każda ma coś charakterystycznego, specjalnego i powinna być traktowana zupełnie osobno. Jednak muszę powiedzieć, że największym komplementem, jaki usłyszałam, było porównanie do Gwiazd naszych wina. Uwielbiam Johna Greena i tę książkę, dlatego to porównanie zawsze sprawia mi wielką przyjemność.

wywiad przeprowadziła Justyna Chaber, LOVE MATTERS  

Tylko u nas przedpremierowy fragment powieści „Gus”.

(materiały wydawnictwa)