Magia literatury polega na tym, że mimo upływu lat, autor wciąż żyje na kartach swoich książek. W przypadku Jorge Luisa Borgesa można mówić nawet o inspirowaniu innych cenionych pisarzy. Umberto Eco nigdy nie ukrywał, że układ księgozbioru w Imieniu róży nie jest przypadkowy. Zaczerpnął go z opowiadania „Biblioteka Babel” (opublikowanego w zbiorze Fikcje), w którym Jorge zawarł filozoficzne rozważania o świecie złożonym z sześciokątnych pomieszczeń, pełniących funkcję bibliotek. W „Imieniu róży” oprócz koncepcji biblioteki Borgesa można znaleźć oczywistą analogię między nim a książkowym imiennikiem, niewidomym mnichem bibliotekarzem. Borges pojawia się też w Trans-atlantyku Gomborwicza, w pojedynku na słowa.

Jorge Luis Borges, argentyński pisarz i poeta urodził się 24 sierpnia 1899 roku w Buenos Aires. Przyszłość chłopca, wychowanego w domu wypełnionym książkami, gdzie mówiło się zarówno po angielsku, jak i hiszpańsku, nie mogła wyglądać inaczej. Czteroletni Jorge już pisał i czytał, a jako dziewięciolatek zadebiutował jako tłumacz na łamach „El Pais”, które opublikowało jego przekład Szczęśliwego księcia Oscara Wilde’a na język hiszpański.

Gdy utrata wzroku zmusiła jego ojca do rezygnacji z posady profesora, rodzina Borgesów przeniosła się do Genewy, a później do Hiszpanii i na Majorkę. Istniało duże prawdopodobieństwo, że Jorge odziedziczył chorobę po ojcu, dlatego zawczasu pochłaniał książki i pisał. W 1921 rok wrócił do ojczyzny. Zadebiutował dwa lata później zbiorem poezji „Fervor de Buenos Aires”. W 1938 roku objął posadę bibliotekarza. Tam całe dnie zagłębiał się w literaturze i tworzył, aż do roku 1946, kiedy Juan Peron pozbawił go stanowiska za poparcie dla wojsk alianckich w czasie II wojny światowej. Z pomocą przyjaciół utrzymywał się pisząc i nauczając.

W jego literaturze pojawia się motyw życia jako niekończącego się labiryntu, z którego nie ma wyjścia. Najbardziej znane z jego książek są wspomniane na początku „Fikcje” z 1944. W tym zbiorze siedemnastu opowiadań zawarł swoje najważniejsze idee. Recenzje nieistniejących książek, analiza twórczości wymyślonego pisarza, dywagacje o wszechświecie i egzystencji, opowiadania z kryminalnym wątkiem – takie treści można znaleźć z tym tomie. Drugą książką, którą Borges zalicza do najważniejszych w swojej twórczości jest Alef. Ta metaforyczna fabuła porusza istotę wszechświata, czasu, snu i bytu. Eklektyzm jego pióra, wplatanie fantastyki i mitologii w rzeczywistość z gracją, która podbija serca od ponad pół wieku są charakterystycznym elementem jego stylu.

Borgesa powoli tracił wzrok. W 1950 wybrano go na przewodniczącego Stowarzyszenia Pisarzy Argentyńskich, ale ze stanowiska zrezygnował po trzech latach. 1955 roku mianowano go dyrektorem Biblioteki Narodowej Argentyny. Pisarz sprawował funkcję przez 13 lat. Niewidomy Jorge nie przestawał tworzyć, pomysły dyktował swojej najważniejszej sekretarce – matce. Proces napisania wiersza lub połowy strony prozy w ten sposób zajmował dwie, czasem nawet trzy godziny. W ten sposób powstała chociażby Księga snów, Księga piasku i Złoto tygrysów.

Na łamach prasy informacja o jego śmierci pojawiła się dwukrotnie. W 1957 roku „Le Figaro Litterarie” omyłkowo ogłosiło odejście pisarza. W 1986 pojawiła się druga, prawdziwa informacja o tym, że Borges zmarł w wieku 89 lat w wyniku przegranej walki z rakiem wątroby.   

Za co najbardziej lubicie twórczość Borgesa?