Wpadliśmy do pokoju Clarksona w chwili, kiedy Hammond, May i Jeremy zbierali się już do wyjścia na płytę stadionu. „Hi Jeremy”, mówimy, „świetna książka, podoba ci się, jak wygląda? Mamy kilka egzemplarzy do podpisania…” A Clarkson odpowiada na to jakimś tekstem z kartki, który brzmi w jego ustach jak całkowicie niezrozumiała chińszczyzna. „Czy to ma sens?”, pyta. Zupełnie nie wiemy, o co chodzi. Zrozumieliśmy tylko dwa słowa: „skerczybuki” i „napiwku”. Reszta to jakiś bełkot. Atmosfera staje się nerwowa, bo my mamy książki do podpisania, a producenci zabierają już Clarksona na płytę. Tymczasem Clarkson ze stoickim spokojem ponownie odczytuje tekst z kartki i pytająco spogląda na nas. W końcu łapiemy, co chce powiedzieć: „Te trzy grube skurczybyki piły całą noc i nawet nie zostawiły mi napiwku”. „Powiedzcie mi to po angielsku”, prosi Clarkson. „These three fat bastards”, zaczynam… Na te słowa jakaś Angielka z produkcji łapie się za usta, ale Jeremy jest zadowolony. „Tak, tak”, mówi i kilka razy pod nasze dyktando powtarza kwestię. Przy ostatnim razie jest już całkiem dobrze. Da się zrozumieć. W końcu Jeremy podpisuje książki, my robimy mu zdjęcia i prezenterzy biegną na stadion. Podczas show Jeremy mówi, że wczoraj w nocy kelner zostawił im na kartce propozycję nazwy nowego programu i odczytuje tekst, którego go wyuczyliśmy. Bezbłędnie. Stadion się śmieje. A my mamy poczucie, że uratowaliśmy dowcip.