Wszystko wskazuje na to, że los polskiego garnizonu w Moskwie jest przesądzony i dobiega kresu. Czyżby i ta awantura miała zakończyć się masakrą Polaków, jak opisane w pierwszym tomie trójksięgu "krwawe gody" Maryny i Dymitra Samozwańca I? „Mściciel” przenosi czytelników z Moskwy na kresy dawnej Rzeczypospolitej. Jednak nie te znane z „Trylogii” Henryka Sienkiewicza, ale inne, zupełnie już zapomniane, choć znacznie bliższe a nie mniej egzotyczne od tamtych, naddnieprzańskich.

To trzecia (po „Krwawej jutrzni” oraz „Straceńcach”) i ostatnia część cyklu, przez autora nazwanego „Kronikami dymitriad” (pierwotnie: „Zjadacze ludzi”), fascynującej i krwawej opowieści o przygodach Kacpra Turopońskiego (po tacie zwanego również Ryksem) na tle jednego z największych przedsięwzięć w historii polskiej polityki zagranicznej.

Powieść nabyć można na razie jedynie w autorskim sklepie Mariusza Wollnego mieszczącym się przy placu Mariackim 3 w Krakowie (Skład Towarów Rarytnych u Kacpra Ryksa) oraz wysyłkowo w jego oficjalnym sklepie internetowym pod adresem.

Zapraszamy do przeczytania fragmentu książki:
„...Tymczasem wymieniono zakładników i przystąpiono do rozmów, które zakończyły się 6 listopada. Ustalono i zaprzysiężono na krucyfiks, że następnego dnia garnizon złoży broń i opuści Kreml. Komendant Struś i dowódca piechoty kapitan Charliński mieli pozostać na miejscu i trafić w ręce Trubeckiego, a ich podwładni – do obozu Dońców, natomiast ludzie Budziłły i on sam mieli się dostać Pożarskiemu. Wcześniej wypuszczono wraz z rodzinami propolskich bojarów z Mścisławskim na czele, dla ich dobra czyniąc wrażenie, że byli oni polskimi jeńcami, źle traktowanymi w niewoli. Ale Dońcy nie dali się tak łatwo oszukać. Kiedy wpierw przez bramę Borowicką wyszły niewiasty z dziećmi, przyczajeni mołojcy zdradzali wielką chęć, by napaść na nie, odrzeć kobiety z odzienia i zgwałcić, a potem pomordować i ograbić ich mężów i ojców, ale dworianie Pożarskiego i sam kniaź skutecznie interweniowali. Po awanturze z dworianami rozeźleni Kozacy ostatecznie zawrócili do swego obozu, ale ich niesubordynacja niedobrze wróżyła temu, co miało nastąpić nazajutrz – kapitulacji polskiego garnizonu…”