Miłosz w tej książce to ktoś, kto ma bardzo silne poczucie szczególności własnego losu, ale zarazem doświadcza tego losu jako tajemniczej zagadki, zmuszającej do niekończącej się nigdy walki o siebie i sens własnego istnienia. Wprowadzając czytelnika w świat Miłosza, Tomasz Garbol tropi tę zasadniczą sprzeczność, powraca ona bowiem na różnych poziomach myśli poety i zapisanego w jego twórczości doświadczenia. Miłosz z jednej strony afirmuje istnienie, z drugiej – wyczuwa ukrytą pod powierzchnią świata grozę pustki. Jest zafascynowany historią i historycznością ludzkiego istnienia, ale też przerażony okropnością dwudziestowiecznych doświadczeń. Jest poetą intensywnych przeżyć erotycznych, a zarazem dojmującego doznania samotności. Ponawia próby poetyckiego uchwycenia rzeczywistości, ale pozostaje w pełni świadomy, jak daremne są to wysiłki. Odsłaniając te paradoksy, Tomasz Garbol wprowadza w sam środek myślenia poety o sobie samym i świecie, w którym przyszło mu żyć.