“Kim byś chciała być, jak dorośniesz?”
“Chciałabym być krzakami wtopionymi w mrok nocy, myślę, że to wystarczy”.

Przeczytałam jedną z najsmutniejszych, najbardziej dołujących i rozrywających serce książek.

Szkoda, że historia dotyczyła mojej imienniczki, bo przez to tytułu nigdy nie zapomnę i pewnie już na zawsze ta książka zostanie we mnie.

W czasie ostatniego pobytu w bibliotece szukałam Sylwii Chutnik, bo odkąd poznałam jej pióro poprzez książkę “Tyłem do kierunku jazdy” przepadłam na amen.

Uwielbiam jej styl, jej niecodzienne skojarzenia, sposób kreowania rzeczywistości, słodko-gorzkie rozważania o istocie kobiecości. Pisane trochę z humorem, trochę z sarkazmem, ale epatujące bólem - niespełnionych nadziei, zmarnowanych szans, bólem niezrozumienia i odrzucenia.

“Jolanta” także pokazuje pełny obraz zniszczonego życia. Młodego, liczącego niespełna dwie dekady. Odejście ojca i przedwczesna śmierć matki, a potem zbyt wczesne zamążpójście i macierzyństwo odciskają swe piętno. Ból staje się nie do wytrzymania.

W kreacji głównej bohaterki, skądinąd nie tylko imienniczki, ale i mojej rówieśniczki, autorka pochyla się nad całą rzeszą dziewcząt z rozbitych rodzin, którym przyszło w dodatku żyć w czasach transformacji ustrojowej, kiedy wielu ludziom bezrobocie i bieda patrzyły w twarz. Nawarstwienie traum z dzieciństwa i szybkie wejście w trudy codziennego, dorosłego życia w szczególnie bolesnym dla kraju okresie, stały się nie do udźwignięcia. Zakończenie nie jest jednak definitywne i daje nadzieję na pozytywne zmiany.

Autorka znakomicie oddaje klimat warszawskiego blokowiska z czasów PRL-u, wychwytuje celnie najbardziej pamiętne przeobrażenia gospodarcze roku 89’ i związane z nimi przemiany obyczajowe.

Świetnie napisana książka. Pełna bezsilności, rozgoryczenia, złości i bezdennego smutku. Zmuszająca do refleksji i rozejrzenia się wokół siebie. Wszak, mimo upływu kilku dekad, mimo lepszej, w wymiarze materialnym, jakości życia, “kuszenie dachowe” (genialna metafora skłonności samobójczych) wcale nie jest mniejsze u młodych ludzi. Może gdzieś obok ktoś rozpaczliwie odczuwa pustkę i osamotnienie, brakuje mu sił do życia i potrzebuje wsparcia.

Chutnik znów mnie zachwyciła. Polecam. Warto.

“Kim byś chciała być, jak dorośniesz?”
“Chciałabym być krzakami wtopionymi w mrok nocy, myślę, że to wystarczy”.

Przeczytałam jedną z najsmutniejszych, najbardziej dołujących i rozrywających serce książek.

Szkoda, że historia dotyczyła mojej imienniczki, bo przez to tytułu nigdy nie zapomnę i pewnie już na zawsze ta książka zostanie we mnie.

W czasie ostatniego...

"Jolanta" to jedna z najsmutniejszych i najprawdziwszych powieści, które przeczytałam. Autorka poetyckim językiem kreśli życiorys Jolanty - najpierw małej dziewczynki naznaczonej traumą odejścia ojca i wzrastaniu z rozgoryczoną, coraz częściej zaglądającą do kieliszka matką oraz bratem, z którym żyje jak z sublokatorem. Mała Jola staje się nastolatką a na jej drodze wydarzają się kolejne traumatyczne sytuacje, które determinują los dziewczyny. U progu dorosłości Jolanta sama zostaje matką. Zakłada rodzinę, co w jej mniemaniu jest jedyną stałą w życiu. Naznaczona traumami z dzieciństwa, pełna lęków i niewiary w siebie trwa. Trwa, bo trudno jej egzystencję nazwać życiem. Transformacja, zmiany ustrojowe po 1989 roku są tłem powieści.
Mimo smutnej, szarej i pozornie beznadziejnej egzystencji tytułowej Jolanty koniec powieści niesie światło i jest otwarty.
Powieść warto przeczytać dla pięknego języka ("kuszenie dachowe" - przepiękna metafora) oraz dla uświadomienia sobie, że choć transformacja ustrojowa za nami, to być może dwa piętra wyżej żyje Jolanta, do której warto wyciągnąć rękę.
Piękna, prawdziwa powieść. Zdecydowanie warto.

"Jolanta" to jedna z najsmutniejszych i najprawdziwszych powieści, które przeczytałam. Autorka poetyckim językiem kreśli życiorys Jolanty - najpierw małej dziewczynki naznaczonej traumą odejścia ojca i wzrastaniu z rozgoryczoną, coraz częściej zaglądającą do kieliszka matką oraz bratem, z którym żyje jak z sublokatorem. Mała Jola staje się nastolatką a na jej drodze...

"Jolanta" rozsmarowała mnie późnym wieczorem. Realia PRLu, traumy, rodzinne patologie, z różnych przyczyn tak dobrze mi znane, jednak wciąż zaskakujące, wzbudzają sprzeciw i niechęć wobec ludzi, którzy ranią i obarczają za to winą innych.
Książka czyta się bardzo szybko, co niestety potęguje bezmiar trudnych emocji. Może nie znajdziemy tutaj dosadnych opisów tych ekstremalnych wydarzeń, ale ten język, niby pospolity, a jednak nieco odrealniony i poetycki, unosi całość bardzo sprawnie. Bardzo dobra lektura spod znaku przygnębiających opowieści.

"Jolanta" rozsmarowała mnie późnym wieczorem. Realia PRLu, traumy, rodzinne patologie, z różnych przyczyn tak dobrze mi znane, jednak wciąż zaskakujące, wzbudzają sprzeciw i niechęć wobec ludzi, którzy ranią i obarczają za to winą innych.
Książka czyta się bardzo szybko, co niestety potęguje bezmiar trudnych emocji. Może nie znajdziemy tutaj dosadnych opisów tych...

Całkiem dobre. Miałem wrażenie, że czasami za dużo tyxh blokowiskowych klisz, ale pewnie takie było zamierzenie autorki. Dołujące. I zaskakujący finał, spodziewałem się innego rozstrzygnięcia.

Całkiem dobre. Miałem wrażenie, że czasami za dużo tyxh blokowiskowych klisz, ale pewnie takie było zamierzenie autorki. Dołujące. I zaskakujący finał, spodziewałem się innego rozstrzygnięcia.

Moja ulubiona książka Sylwii Chutnik, wspaniale opisany świat PRLu i świetnie skrojona bohaterka. Z utęsknieniem czekam na nowe tytuły!

Moja ulubiona książka Sylwii Chutnik, wspaniale opisany świat PRLu i świetnie skrojona bohaterka. Z utęsknieniem czekam na nowe tytuły!

Wspaniale napisana, z Warszaw w tle, tą z PRL-u i za czasów zmian ustroju. Mimo zmian, główna bohaterka Jolanta nie zmienia się, wręcz przeciwnie, zatraca się w swoim świecie. Świecie zranionego dziecka, z traumami, w którym nikt nie pomógł uporać się jej z problemami. Puruszająca opowieść, którą warto przeczytać.

Wspaniale napisana, z Warszaw w tle, tą z PRL-u i za czasów zmian ustroju. Mimo zmian, główna bohaterka Jolanta nie zmienia się, wręcz przeciwnie, zatraca się w swoim świecie. Świecie zranionego dziecka, z traumami, w którym nikt nie pomógł uporać się jej z problemami. Puruszająca opowieść, którą warto przeczytać.

Bardziej gorzka niż słodka. Przygnębiająca.

Bardziej gorzka niż słodka. Przygnębiająca.

Przesmutna....to pierwsze co mi przychodzi na myśl. "nie mówić, nie ufać, nie odczuwać" Motto, które przewija się wielokrotnie w pełni oddaje charakter książki. Jak bardzo trzeba się bać świata, jak dalece można się wycofać z życia żeby mówić takie słowa? To instynkt samozachowawczy, żeby nie zwariować i nie dać się jeszcze bardziej zranić. Czy bohaterce się udało? przeczytajcie i zobaczcie sami. Ja bardzo polecam

Przesmutna....to pierwsze co mi przychodzi na myśl. "nie mówić, nie ufać, nie odczuwać" Motto, które przewija się wielokrotnie w pełni oddaje charakter książki. Jak bardzo trzeba się bać świata, jak dalece można się wycofać z życia żeby mówić takie słowa? To instynkt samozachowawczy, żeby nie zwariować i nie dać się jeszcze bardziej zranić. Czy bohaterce się udało?...

Cieszę się, że "najsłabszej" książce Chutnik mogę wystawić 8 gwiazdek. Była dla mnie jakaś taka przeciągła, za długa po prostu, wałkowany jeden temat. Oczywiście, styl, język, sarkazm, surrealizm pisarki powala mnie na kolana za każdym razem, tutaj nie ma wyjątku.
Świat głębokiej patologii jest mi zupełnie obcy i tak naprawdę poznaję go dopiero z książek Chutnik, ale można by rzec nawet przewrotnie, że go polubiłam, sprawia mi przyjemność pastwienie się nad bohaterami, z góry wiadomo, że wszystko u wszystkich będzie źle, ale zamiast być to depresyjne, działa na zasadzie horroru i katharsis - jak wspaniale, że ja mam inaczej!
Z drugiej jednak strony, można dostrzec podobieństwa we frustracji, w tym jak działają blokowiska, w niezadowoleniu z bezradności państwa wobec wielu spraw.
Mimo iż ta książka wyjątkowo mi się ciągnęła, jest na wysokim poziomie. Lubię czytać o kobietach, a o tym Chutnik głównie pisze.

Cieszę się, że "najsłabszej" książce Chutnik mogę wystawić 8 gwiazdek. Była dla mnie jakaś taka przeciągła, za długa po prostu, wałkowany jeden temat. Oczywiście, styl, język, sarkazm, surrealizm pisarki powala mnie na kolana za każdym razem, tutaj nie ma wyjątku.
Świat głębokiej patologii jest mi zupełnie obcy i tak naprawdę poznaję go dopiero z książek Chutnik, ale można...

Każdą książkę Pani Chutnik pożeram. Z tą nie było inaczej. Opowieść tak prawdziwa,że mogłaby wydarzyć się tuż obok nas...

Każdą książkę Pani Chutnik pożeram. Z tą nie było inaczej. Opowieść tak prawdziwa,że mogłaby wydarzyć się tuż obok nas...